امام در نامه اى به مَصْقَلَ بن هُبَیْرَه استاندار و عاملش در اَرْدَشیر خُرَّه چنین مى نویسد:

"خبر كارى از تو به من رسیده كه اگر چنان كرده باشى پروردگارت را به خشم آورده و امام خود را غضبناك ساخته اى و آن اینكه تو غنایم مسلمین را- كه با نیزه ها و اسبانشان به دست آورده و در راه آن خونهایشان را ریخته اند- در بین خویشاوندان عربت- كه اطرافت جمع شده اند- تقسیم كرده اى. هیچ گاه حقّ پروردگارت را سبك مشمار و دنیاى خود را با نابودى دینت، اصلاح و آباد مكن....آگاه باش كه حقّ مسلمانانى كه نزد تو و نزد مایند در تقسیم این غنایم یكسان است. آنان كه براى گرفتن نزد من مى آیند حقّ خود را مى گیرند و باز مى گردند. "[ نهج البلاغه، نامه ى 43. ]

تعقیب و پیگیرى امام از عمّال و نمایندگانش فقط مربوط به رفتار عمومى و وظایف استاندارى آنها نبود، بلكه بركارهاى شخصى آنان نیز نظارت مى كرد و با معیارى دقیق آنها را مى سنجید؛ زیرا آنان پیشوایانى بودند كه مى باید رفتار و زندگى آنان سرمشق زندگى زیر دستانشان باشد.

خبردار شد كه عثمان بن حُنَیْف نماینده و استاندار او در بصره بر سر سفره اى رنگین دعوت شده است كه گروهى از ثروتمندان نیز در آنجا و بر سر آن سفره نشسته بوده اند. امام به او نوشت:

"اى پسر حُنیف!... مردى از جوانان بصره تو را به خوانى دعوت كرده و تو به سوى آن شتافته اى. بر سر آن سفره غذاهاى رنگارنگ برایت فراهم آمده و كاسه هاى بزرگ نزد تو چیده اند. گمان نمى كردم كه تو پذیراى طعام مردمى باشى كه تهى دستانشان مورد جفا و بى اعتنایى قرار گرفته و ثروتمندانشان دعوت شده باشند....

آگاه باش! هر پیروى، پیشوایى دارد كه به او اقتدا كرده از پرتو دانشش روشنى مى گیرد. بدان كه پیشوا و امام شما از دنیاى خود به دو جامه ى فرسوده و از غذاى آن به دو قرص نان بسنده نموده است. بدانید شما نمى توانید بدینگونه رفتار كنید. لكن مرا با پرهیزگارى و كوشش و خویشتن دارى و درستكارى و استوارى خود یارى دهید.... هرگز هوا و هوس بر من چیره نمى شود و گرسنگى مرا وادار نمى كند كه غذاهاى گوناگون را برگزینم؛ در صورتى كه شاید در حجاز و یا یمامه كسى باشد گِرده ى نانى هم امید نداشته و روى سیرى ندیده باشد. چگونه سیر بخوابم و در اطرافم شكمهاى گرسنه وجود داشته باشد؟ آیا بدین بسنده كنم كه امیرمؤمنانم بخوانند؛ بى آنكه در دشواریهاى روزگار شریك آنان باشم؟...
پس تقواى خدا پیشه كن، اى پسر حُنَیْف! به همان نان هاى خودت بسنده كن تا از آتش دوزخ رهایى یابى."
[ نهج البلاغه، نامه ى 45. ]